Vandaag zien we het resultaat van het creatieproces met een groep mensen uit de psychiatrie van Ieper, onder begeleiding van Sarah Bostoen als choreografe en Tuur Uyttenhove als fotograaf en cineast.
Vooraf komen ze samen met de groep en wordt uitleg gegeven over het verloop van de avond. De spelers hebben kriebels in de buik en het is dan ook belangrijk hen duidelijkheid te geven over het verloop van de avond, het kennen van de juiste volgorde en inoefenen van hoe ze op podium komen en wanneer ze buigen. Sommige spelers vinden het heel spannend en durven moeilijk, maar met aanmoediging van de anderen gaan ze ervoor.
Er komt geleidelijk aan volk en de zaal is goed gevuld. Sarah en Tuur geven een korte toelichting over het creatieproces en de zoektocht die ze afgelegd hebben. Het resultaat van de verschillende oefeningen is samengebundeld in een kortfilm en een reeks foto’s. Vervolgens is er een korte performance met bewegingsmateriaal door een deel van de groep, ze tonen verschillende manieren om met hun lichaam in elkaar te haken. Mooi en een meerwaarde als concrete verduidelijking bij het filmmateriaal. De video zelf is zwartwit, sereen, traag, kwetsbaar en duister. Deze begrippen vielen na het tonen van de video in de preview aan een aantal spelers. De nadruk in de beelden ligt op de expressie van de handen en is een fragmentarisch en daardoor abstract resultaat dat tegelijk een canvas biedt om persoonlijke interpretaties in te lezen. Er wordt aandacht gevraagd voor details in de bewegende beelden. De beelden stralen een rust uit, als in een stroom voeren ze je mee onder begeleiding van muziek. De handen zijn symbolisch te lezen als ondersteunend, zorgend. Er spreekt een kracht en verbondenheid uit. De zachtheid die voelbaar was tijdens het proces, is ook weerspiegeld in de film.
Er spreekt een kracht en verbondenheid uit. De zachtheid die voelbaar was tijdens het proces, is ook weerspiegeld in de film.
Ik denk dat de spelers heel veel gehad hebben aan het werkproces, niet alleen in de zin van plezier, opbouwen van zelfvertrouwen en durven, vinden van openheid, maar ook bijleren over de artistieke keuzes die gemaakt werden. Sarah gaf telkens uitleg over waarom vb. de keuze voor abstract en zwartwit vanuit een persoonlijke voorkeur. De appreciatie en verrassing bij het zien van het eindresultaat was groot en ontroerend. Het was een uitdaging om niemand met gezicht herkenbaar in beeld te mogen brengen, wat de aanzet was om inventief te zijn. De zeven weken waren volgens de begeleidster te kort, er was nog meer te exploreren.
