Beste Figuranten,

Bij mijn aankomst vandaag merk ik dat niet alleen de spanning stijgt, ook de koffietafel verdriedubbelt. Jullie liefde voor koffie en jullie liefde voor tekst en theater groeit rechtevenredig. De sfeer zit goed, Hein doet het plan voor de komende weken uit de doeken. Jullie kunnen de tafel dekken met repetitieschema’s. Een eerste versie van het script ligt op tafel, de pakketjes verspreiden zich. De nieuwsgierigheid is voelbaar en met goesting beginnen we te lezen.

Ik ben meteen mee in het verhaal over de zonnen en manen, van cirruswolken tot nimbus regenwolken, van roedels wolven tot Russische roebels. De tekst is kleurrijk, sfeervol en nodigt uit om met zijn allen te duiken in het vraagstuk van de twee grote accidenten.

Coniferen, lijzig… woorden worden lustig onder de loep genomen. Jullie willen het echt graag begrijpen. En nu oefenen met die articulatie en trainen dat geheugen, beste gegadigden.

En liefst niet vechten om Anja, Ljoeba, Lopachin of Firs. De rollen moeten  worden verdeeld, of jullie onder de rollen. Laat de passie ontvlammen en de gemoederen bedaren. Terwijl S. veel vragen afvuurt, blijft P. verveeld op zijn honger zitten.

‘I’m bored. I don’t give a shit.’
‘Goed, mijn zoon, uw tijd zal nog komen.’

Woorden zullen hier altijd de lieve vrede bewaren.
Als reizigers zullen jullie samen de taiga trotseren, ik voel het nu al. In elk van jullie schuilt een condor die niet wachten kan om het landschap van de kersentuin te overschouwen.

Wanneer ik na de repetitie naar huis terug rijd, flikkert het symbooltje van de benzinetank op het dashbord en de straten zijn weinig verlicht hier, Lost in Menen. Het is zwart. Mooi als de nacht. Een straatbord wijst richting Grensland en verderop richting autostrade. Het vraagstuk van het halflege glas blijft mij achtervolgen. Of was het halfvol?