Ook dit jaar opnieuw kreeg een groep studenten van de Vives hogeschool alsook een aantal uitwisselingsstudenten vrij spel om zich door de stad Menen te bewegen gedurende enkele maanden, met als doel een creatieve output. Het resulterende parcours was ook tijdens deze tweede editie divers en bood met een figuurlijk vergrootglas een kijk op de inwoners en hun binnenwereld alsook op de buurt waarin ze wonen en leven.

Voor aanvang van de rondleiding verzamelen we aan het station, waar we een korte introductie krijgen en de toon meteen wordt gezet met een poëtische tekst die uitnodigt om overbodige mentale en emotionele bagage in het verleden achter te laten. De studenten nemen ons mee op sleeptouw, waarbij telkens een persoon de fakkel in handen heeft en het woord neemt om uitleg te geven bij zijn of haar invulling van deze opdracht. Zo komen we op plaatsen waar we als passant of zelfs inwoner van de stad niet vaak komen. Elk op hun manier nodigen ze ons uit om door een andere bril te kijken, om patronen te zoeken in het straatbeeld die anders ongemerkt blijven.

We banen onze weg doorheen de oude begraafplaats als beleven we een ceremonie in groep. Via een geluidsbestand kunnen we de omgeving op een andere manier opnemen. Dankzij de verhalen van de verschillende schakels komen we zo ook als toeschouwer iets dichter bij de inwoners van Menen. We krijgen de kans een postkaartje te verzenden en wanneer ik dit enkele weken later in mijn eigen brievenbus aantref, vind ik er een herinnering aan een mooie dag in terug.

Een van de studenten verzamelde bij de inwoners voorwerpen die niet meer gebruikt werden en maakte ze tot installatie, ‘the museum of the unwanted’. De bijhorende titel bij elk object maakt dit tot een heel sprekend en humoristisch resultaat. Iemand anders polste naar wat de mensen in deze stad bezighoudt op maatschappelijk vlak: waar maken ze zich zorgen om en waar hopen ze op? In een boom zijn de antwoorden te vinden op origami vlinders, een vrolijk gebaar.

Wanneer het parcours rond is, krijgen we nog iets te drinken op de eindlocatie. Daar vind ik aan de muur een reeks zwartwit foto’s met een gestikte rode wollen draad doorheen de beelden. Wat eerst eenvoudig lijkt, is heel filmisch en vertelt meer over de persoon op elke foto. Ten slotte is er een studente die zelfgeschreven gedichten voordraagt. De Engelstalige verzen getuigen van een heel vlotte pen en diepe inhoud, woorden die blijven hangen en die ik graag nog herlees.

Terugdenkend aan de titel van dit festival hebben de studenten mij geïnspireerd met hun poëtische en vernieuwende kijk op de stad. Ze hebben via een persoonlijke invulling een verbinding gelegd tussen de inwoners en hun omgeving en ons als publiek. Ik kijk al uit naar de editie van volgend jaar!