Vandaag nemen de spelers bij Hein een Engelse tekst door als leidraad: bedoeling is het thema van Müller te vatten, met een link naar de actualiteit. Wat ze in de voorstelling tot uiting proberen te brengen is het gevoel dat de boel op ontploffen staat, de drukkende sfeer van de oorlog.
Tamara werkt rond een scène over de krankzinnigheid van de oorlog, de koude en tegelijk de hoop, het opzoeken van licht in donkere tijden. Vandaag gaat meer aandacht uit naar de sfeerschepping, de spelers worden uitgedaagd om zich in te leven in de oorlogssituatie als twee soldaten die niet weten waar te zoeken of te kruipen in het koude landschap. Ze voelen zich machteloos en verlangen terug naar huis. S. en G. zetten een mooie acteerprestatie neer, een geloofwaardig beeld van twee strijders. Ze brengen het gevoel van isolement en te vergeven zoeken naar dode mensen, ze zijn in conflict met zichzelf. Tamara moedigt aan om vooral in te leven ipv theatraal te spelen, niet letterlijk te nemen, maar vanuit het gevoel, ze spoort aan tot inlevingsvermogen.
Ik ervaar De Figuranten opnieuw als plaats waar iedereen gezien, gehoord, gevoeld wordt.
Tuur werkt met beweging: per persoon filmt hij 5 minuten lang het hoofd om zo ook de kleine veranderingen in de gelaatsuitdrukking te kunnen waarnemen. Hij gebruikt ook muziek om de emotie langzaam op te bouwen en geeft van achter de camera aan hoeveel tijd nog resteert. De resultaten zijn opnieuw heel mooi en krachtig.
Hein werkt in de ruimte boven, die is ingericht met zwarte doeken die gangen vormen. Op die manier proberen ze het oorlogslandschap te visualiseren. Met een stok als geweer bewegen ze door de ruimte en zoeken manieren om op elkaar te reageren. Er is een groot vertrouwen voelbaar tussen Hein en de spelers.
Liselotte werkt rond het geluid van bombardementen en het zich verbergen. Ze vertrekt vanuit de tekst “ik ben een soldaat van de revolutie”.
Ik ervaar De Figuranten opnieuw als plaats waar iedereen gezien, gehoord, gevoeld wordt.