Vandaag stap ik nieuwsgierig het cultuurcentrum van Ieper binnen. We zien het resultaat van ‘TREFFEN’, het project van Katrien Oosterlinck in samenwerking met een groep patiënten uit de psychiatrie van Ieper en onder begeleiding van Tuur Uyttenhove van De Figuranten. Verspreid over twee dagen is de voorstelling op drie tijdstippen te zien. Per groep toeschouwers is er een maximum van acht deelnemers. Het beperkte aantal benadrukt de intimiteit van de voorstelling.
We worden de zaal binnen geleid, uitgenodigd onze spullen aan de kant te leggen en in een cirkel te gaan staan. We zeggen om de beurt onze naam. Vervolgens begint een spel van verbeelding, waarbij de deelnemers een bal naar elkaar lijken te werpen op verschillende manieren, als kijker krijgen we de uitnodiging om mee te doen. Er ontstaat een mooie interactie binnen een vertrouwde omgeving, niemand voelt zich onwennig.
Na deze introductie worden we opgesplitst in twee verschillende groepjes. Elk nemen we plaats rond een tafel waarop een schaal met zand staat. Eén iemand neemt de leiding en begint het zand met de handen te onderzoeken. Met gebaren en via korte woordelijke uitleg laten we samen een landschap ontstaan, met objecten die we zelf mogen uitkiezen en verplaatsen. De kleine handelingen en de concentratie van het respectvol kijken en luisteren naar de ander, scheppen ruimte voor rust. Na een laatste blik om goedkeuring van ons gezamenlijke landschap, worden we gevraagd om mee te komen naar de tweede ruimte.
Het voelt warm, veilig en berustend: een moment van verstilling weg van de vele prikkels buiten deze verzachtende blackbox. Heerlijk ontspannend en een vraag om blind vertrouwen, een voorstelling als een hartopener. (...) Getroffen door tederheid.
Daar mogen we elk op een stoel plaatsnemen en krijgen we een koptelefoon, waaruit een zelfgemaakte soundscape te horen is. De blinddoek zorgt voor een persoonlijke ruimte waarin opnieuw tijd en ruimte plaatsmaken voor een momentopname van rust, een warm bad van geluiden. Wanneer de stilte opent, mogen we de koptelefoon en blinddoek afnemen en worden we elk apart door iemand meegenomen en uitgenodigd op de grond te gaan liggen.
Zachtjes fluistert iemand dat de ogen opnieuw bedekt worden en dat ik verschillende aanrakingen met objecten op mijn lichaam zal ervaren. De uitleg is geruststellend en laat ook genoeg openheid om toch nieuwsgierig te blijven naar wat er precies rond mij gebeurt. Het voelt warm, veilig en berustend: een moment van verstilling weg van de vele prikkels buiten deze verzachtende blackbox. Heerlijk ontspannend en een vraag om blind vertrouwen, een voorstelling als een hartopener. Na afloop komen we allen samen rond de tafel en krijgen we bij een drankje en koekje de gelegenheid om onze impressies neer te pennen op post-it’s. Een interactieve performance als een deken dat ook in de buitenlucht blijft omarmen. Getroffen door tederheid.
