Het sneeuwt natte sneeuw en dat laat zich voelen, we zijn met een kleine groep vandaag. De spelers worden verdeeld onder drie groepen bij Hein, Annelore en Tuur. Vandaag volg ik de groep van Hein, we nemen het eerste deel van het script door.
Er is een verandering in het personage van Müller, hij is vastgebonden aan een stoel en hoe meer hij praat, hoe meer hij te eten krijgt. Hein verwijst naar de sfeer van Beckett “Krapp’s Last Tape” en het feit dat er tijdens het communisme veel opsluitingen gebeurden.
Hein toont zijn storyboard met illustraties van de scène: de eerste stappen in voorbereiding naar de regie. De grootste ongerustheid zit hem nu in de veelheid aan betekenissen in één voorstelling, zoals bij een schilderij met teveel kleuren door elkaar, dat daardoor bruin en lelijk uitslaat. Er moet geanticipeerd worden op de aandachtspanne van het publiek: het is een verhaal als een Odissee, een grote reis met veel zijstromen die ook veel vraagt van de kijker.
(...) het is een verhaal als een Odissee, een grote reis met veel zijstromen die ook veel vraagt van de kijker.
We overlopen de tekst en geleidelijk aan komt het licht door de bomen, puzzelstukjes vallen in elkaar. We kruipen in de fantasie van Müller. Personages zoals de vleugelmeisjes (Engelen) komen langs en de waarzegster die de oorlog aankondigt, zij verlenen een soort mysterieuze en magische sfeer aan het stuk. De lezing van de tekst gaat vrij vlot. T. blijft mij verrassen, hij is erg opengebloeid en ook zeer geboeid door de inhoud! Ook D. is gemotiveerd en wil op tijd weten welk personage hij zal spelen om de tekst te kunnen blokken. E. is terug en maakt voor het eerst kennis met haar rol van presentator, het is wennen, maar ze gaat met humor om met de verschillende talen en heeft er zin in.
Er is in de tekst ook oog voor realiteitszin, wat blijkt uit vb. de verwijzing naar Tiger II, een specifieke tank uit de oorlog, en het noemen van figuren uit de Franse Revolutie zoals Jeanne d’Arc en Robespierre.
De link naar de actualiteit laat zich voelen in het algemeen collectief verlangen om terug tot rust te willen komen, wat blijkt uit de toenemende burnouts, depressies, en tegelijk opzoeken van rustoorden zoals yoga retreats of reizen. Net als in de periode tussen de twee wereldoorlogen bevinden we ons in een periode tussen water en vuur, een warme, broeierige plek met een teveel van het goede cfr. cabaret in het interbellum. Het personage van Ophelia roept existentiële vragen op: blijven leven of niet? Het wraakmotief verderzetten of niet?