Beste Figuranten,

Ik ontdek jullie vestiging in Menen, groter, lichtrijker dan ik mij had ingebeeld. Een ruime locatie op wandelafstand van het station. Achter de gevel in dit anders rustige straatbeeld, speelt zich jullie verhaal af. Rond de koffietafel maak ik kennis met de grote brede man met donkere baard, Hein Mortier, uit de school van Maastricht.

Met veel bravour heeft hij dit initiatief uitgebouwd, dat merk ik, vanuit een buikgevoel, toch altijd verstand op scherp. Vanuit een grote goesting om te breien aan verhalen, grote klassiekers die hier opnieuw kunnen geboren worden. Vanuit een eigenzinnigheid, daar hou ik van. Het vergt moed, dat merk ik nu al. Het is keihard werken. Het is op eierschalen lopen soms.

Jullie huizen niet in een grootstad, maar kiezen voor Menen. Een keuze die een extra inspanning vraagt naar zichtbaarheid en publiek toe.Jullie zijn als zilvervisjes in een graanmolen, beste Figuranten. Op zoek naar de bron, in plaats van de stroom. Ik voel sterk aan dat jullie vertrekken vanuit een persoonlijke drijfveer: de wil om iedereen altijd welkom te heten en vanuit dat opzicht te streven naar een zo goed mogelijk artistiek resultaat, zonder te willen schiften of populariseren, zonder hoogdravend te zijn, en dat siert jullie.