We gingen met vier spelers van ons vaste ensemble in gesprek, over theater en monsters.

Dag Patricia, Ronita, Raf, Marinka. Hoe lang spelen jullie op dit moment al bij De Figuranten? Patricia: Voor mij is dat 9 jaar, intussen. Raf: Ronita – mijn vrouw- en ik zitten hier 3 jaar. Marinka: Ik ben samen met Raf en Ronita gestart. De drie jaar dat wij hier nu zitten is er toch ook veel veranderd. Vooral bij onszelf natuurlijk: je bloeit enorm open tegenover je eerste keer, en ook dat maakt het allemaal wat professioneler. Raf: In het begin durf je ook weinig. Je houdt je kalm. Maar hoe langer je bezig bent, hoe meer je ook zelf dingen durft aanbrengen en naar die voorstelling toeleeft. Ronita: Ik durf véél meer dan de eerste keer dat ik hier kwam. Ik heb nog met carnavalsstoeten meegedaan voor mijn tijd bij De Figuranten, dus ik had eigenlijk wel wat toneelervaring, maar toch kom je van ver: dat is niet te vergelijken met wat we nu doen. Marinka: Voor mij was dit mijn eerste toneelervaring. We komen hier allemaal terecht van verschillende hoeken en kanten, en plots zitten we samen in deze organisatie. De eerste keer was ik heel nerveus, maar ik werd meteen verwelkomd. Het was alsof ik hier al jaren kwam. We zijn erg hecht.

Heb je veel aan die hechtheid? Marinka: Ja, dat is fantastisch. Onlangs had ik een operatie, en ik kreeg een kaartje van de groep. Dat doet deugd. We zijn ook naast de vloer een groep die sterk aan elkaar hangt. Theaterbezoekjes, kaartjes, berichtjes, … Raf: Tijdens corona hielp het ook wel om tenminste De Figuranten te hebben waar je telkens terecht kon. Zelfs toen alles via Zoom was. Dat was niet zo fijn, maar je had tenminste een vaste groep om eens mee te babbelen. Patricia: Ook de medewerkers zijn er altijd voor ons. Als het even tegen zit, kan je tussen repetities door altijd wel bij iedereen terecht. Ik mag hier altijd langskomen voor een koffie’tje of om eens iets op te zoeken op één van de computers. Ik ben hier thuis.

"We zijn ook naast de vloer een groep die sterk aan elkaar hangt."

Marinka

Wat is jullie favoriete Figurantenherinnering? Marinka: We zijn eens op repetitieweekend geweest naar Dworp. Daar hebben we hard gewerkt, maar ook veel gegeten en veel gelachen. Patricia: Mijn schoonste herinnering is ook hoe Ronny, een speler die inmiddels gestorven is, toen met mij is beginnen dansen. Dat was een fantastische gast en zulke momenten zijn mooi om aan terug te denken. Daarnaast heb ik ook fijne herinneringen aan een jaar waarin we op het festival Spots op West mochten spelen. We gaan dat dit jaar opnieuw doen en daar kijk ik wel erg naar uit.

Wat is de meerwaarde van Spots op West voor jou? Patricia: Op dat festival komen veel verschillende organisaties, verschillende leeftijden en achtergronden. Je leert mensen en organisaties kennen uit andere landen. Raf: Ik ben vooral heel benieuwd, en heel blij dat we de voorstelling voor een nieuw publiek kunnen spelen.

"Als het even tegen zit, kan je tussen repetities door altijd wel bij iedereen terecht. Ik mag hier altijd langskomen voor een koffie’tje of om eens iets op te zoeken op één van de computers. Ik ben hier thuis."

Patricia

Kunnen jullie het proces van de voorstelling, Beautiful Monster, eens schetsen? Patricia: Ik zat er van in het begin bij, en ben moeten afhaken door gezondheidsproblemen. Gelukkig kon ik terug inspringen en door de lockdown heb ik niet veel gemist; toen ik terug kwam was het nog te volgen. Of ja… in het begin improviseerden we veel over monsters … en ik dacht soms: wat wordt dit? Op een dag stond er dan plots een draaischijf in de repetitieruimte. Ja zeg, hoe gaan we dat doen? Ook die bracht me aanvankelijk vooral in verwarring, maar we zijn meegegroeid en alle puzzelstukjes vielen in elkaar. De laatste weken boeken we steeds meer vooruitgang. Ronita: In het begin was die draaischijf echt heel lastig. Ik ben niet zo sterk in beweging, en vond het soms heel verwarrend, inderdaad. Soms had ik zelfs even pijn en moest ik fysiek doorbijten, maar we kennen Hein. Het komt altijd wel goed, en zoals Patricia zegt: alles smelt in elkaar. Raf: We doen veel dingen die dan niet meer in de voorstelling komen. Die heb je dan niet nodig. Veel oefeningen, bijvoorbeeld met die schijf en met beweging. Marinka: Goh, ik denk dat we die toch nodig hebben hoor. Die zijn ook nodig voor je eigen ontplooiing en zelfvertrouwen. Je leert ook op een bepaalde manier te bewegen, je te presenteren, en dat werkt volgens mij door in de voorstelling.

Kan je een voorbeeld geven van zo’n oefening waarbij je erg bent gegroeid? Raf: Toen we Club Muller speelden ben ik erg gegroeid. Toen heb ik echt leren tonen wat ik kan. Bij elke voorstelling bouw je daarop verder. In het begin moet je van heel diep komen, uitzoeken hoe je bepaalde dingen doet, maar hoe verder je gaat, hoe meer je je eigen sterktes kent. Ronita: Ik was in het begin niet goed met tekst. De eerste voorstelling waarbij ik meedeed had ik zelfs geen tekst. Vorig jaar kwam er dan een beetje tekst, nu wat meer. En zo kan ik langzaamaan beter worden. Ik ben heel veel gegroeid in die drie jaar.

"Ik was in het begin niet goed met tekst. Vorig jaar kwam er dan een beetje tekst, nu wat meer. En zo kan ik langzaamaan beter worden. Ik ben heel veel gegroeid in die drie jaar."

Ronita

Heins tekst is ook erg abstract, hoe hebben jullie samen met hem gezocht naar manieren om die te spelen? Patricia: We hebben daar via die Zoomsessies veel over gesproken, heel analyserend. Marinka: Ja maar ook doende. Je speelt dan iets, en Hein geeft ons dan opmerkingen. Probeer het eens zo, doe eens dat… en zo zoek je samen wat er werkt. Patricia: En zo zoeken we ook de rolverdeling. Op basis van wat het beste werkt. Marinka is in een bepaalde scène een soort verteller, dat is omdat dat haar ligt. Hein werkt heel erg vanuit onze sterktes.

Hoe vond je inhoudelijk ankers in de tekst? Patricia: Het is een heel boeiende tekst. Voor mij helpen de bekende figuren: de boze wolf en roodkapje, dat roept van alles op. Zo zag ik wel wat we moesten doen. Raf: Toen ik het de eerste keer las, begreep ik er niet zo heel veel van. Door de tekst beter te lezen, te kennen, in de vingers te hebben… komt er eigenlijk wel van alles uit. Zo wordt het duidelijk. Gelukkig is hij wel makkelijk in te studeren. Patricia: Hein heeft ook altijd veel nadruk gelegd op het idee van de cirkel. Dat sprak me erg aan, ik vond dat interessant. Het idee van die man en die vrouw en hun kinderwens zette me aan het denken. Hein had ook een boek liggen dat hij zelf gebruikte, en dat heb ik eens meegenomen naar huis. Dat staat vol symbolen en cirkels, teksten over mannen en vrouwen,…Daar heb ik veel aan gehad. Marinka: Ik heb in al die jaren geleerd: stel niet teveel vragen, het komt altijd goed. Je kan vertrouwen op je regisseur en je medespelers. Iedereen is zo enthousiast, doet zo hun best, dat het toch niet mis kan gaan? We steken er heel veel tijd in, maar ook heel veel hart.

"Voor mij is het echt een uitlaatklep. Als ik hier binnen stap, is het alleen toneel. Ik wil gewoon spelen. Ik leef voor toneel. En voor mijn vrouw Ronita natuurlijk. (Lacht)

Raf

Wat is voor jullie de grootste reden om al die tijd in zo’n repetitieproces te steken? Patricia: Voor mij zijn De Figuranten écht familie. Ik heb een doos vol spullen, mijn kinderen en kleinkinderen kennen het. Ik kan niet meer weg. Ronita: Ik zit hier graag, zeker. (Lacht) Ik heb soms geen zin om te komen, ’s avonds ben ik erg moe, maar ik kom toch elke keer. Iets haalt me over de streep. Ik weet dat ik blij zal zijn als ik hier ben. Raf: Voor mij is het echt een uitlaatklep. Als ik hier binnen stap, is het alleen toneel. Je moet mij niet gaan vertellen over je dag of vragen om op café te gaan, ik wil gewoon spelen. Ik leef voor toneel. En voor mijn vrouw Ronita natuurlijk. (Lacht) Als ik thuiskom, heb ik vaak nog steeds erg veel adrenaline. Ik kan niet meteen in bed kruipen na zo’n repetitie Marinka: Als je speelt, valt al de rest weg. Het is een goede manier om je hoofd even te legen. Je bent alleen maar je rol. Je kan eens een andere persoon zijn dan in het dagelijks leven. Je mag van alles dat je buiten niet mag of kan. Patricia: Voor mij zijn De Figuranten écht familie. Ik heb een doos vol spullen, mijn kinderen en kleinkinderen kennen het. Ik kan niet meer weg. Marinka: Inderdaad. Het is een uit de hand gelopen hobby. Mochten we ooit op wereldtournee kunnen, ik zou niet twijfelen.

Meer weten over het proces? Lees meer in de babbel met regisseur Hein Mortier.

“De ambitie is om een voorstelling te maken die niemand anders kan maken”

LEES MEER