Een babbel met Phoeby Bottin, één van onze jongeren

Hoe ben je in het theateratelier van DF terecht gekomen?Ik zit op school in Sint-Joris en we moesten een organisatie bespreken die iets met armoede te maken had. De Figuranten was de enige organisatie die ik zag die me echt interesseerde. Ik wil ook in de richting van de kunsten wil verder gaan, dus ik had dan wat onderzocht en toen zag ik reclame voor de kampen. Dan heb ik mijn buurmeisje Anouk meegevraagd; puur toevallig dus. Op het kamp durfde ik eerst niet alleen gaan. Wie weet was daar superveel volk dat ik niet kende. Maar uiteindelijk waren we met drie die elkaar kenden, en was de groep ook niet te groot. Ik vind dat wel fijn, zo kunnen we een betere band opbouwen en wat hechter worden dan zo’n gigantische groep. Daar voel ik me soms wat bang in. Voor mij was de beslissing om mee te doen out of my comfort zone, maar ik ben heel blij dat ik het heb gedaan.

Vrijer dan in de toneelschool

Toen bleek dat jullie ook wekelijkse ateliers doen, wilde ik meteen meedoen. Ik zit ook op de toneelschool en wil écht later verder gaan in theater. De ateliers vallen net na mijn uren op de toneelschool, maar ik doe het wel elke week – het komt gelukkig nét uit! Toneelschool is ook heel anders. Dat is een school, ze moeten je iets bepaald leren. Bij DF zijn we veel vrijer over wat we willen en mogen doen, wat we willen leren. We werken wel naar iets toe, maar toch is er heel veel openheid. We leren ook veel bij omdat Max en Colette zelf nog ‘les’ volgen in het hoger. Het is ook superfijn om eens naar hen te gaan kijken als ze zelf spelen. Dat inspireert wel. Ik zou ook supergraag eens naar de volwassenen van DF te gaan kijken als zij spelen. Het is tof dat er altijd van alles aan de gang is. Je leert ook gewoon veel door naar elkaar te kijken.

Toneelschool is ook heel anders. Dat is een school, ze moeten je iets bepaald leren. Bij DF zijn we veel vrijer over wat we willen en mogen doen, wat we willen leren. We werken wel naar iets toe, maar toch is er heel veel openheid.

Proeven van theater

Tijdens het kamp was het echt heel vrij, van alles door elkaar, van veel proeven. Tijdens de ateliers werken we wel wat meer toe naar iets overkoepelend, maar ook daarin mogen we veel uitproberen. Overlaatst heb ik samen met Anouk een stukje uit de film ‘It’ gespeeld, compleet met een décor dat op ons neerviel! Het is zalig dat we zo’n dingen kunnen uitproberen. Het zijn heel gevarieerde ateliers. Max & Colette vragen ook veel naar onze interesses of geven opdrachten zodat we zelf wat input hebben. Zo hebben we onlangs bijvoorbeeld een zin moeten meenemen die iets te maken had met een tekst waar we rond werken.

Werken met andere teksten

We werken nu met teksten die al bestonden. Mijn tekst gaat bijvoorbeeld over hoe het soms oké is om te blijven staan in je leven. Dan kan je zien wat er van anderen is geworden; het is een nogal neerkijkende, negatieve tekst, dat is wel interessant. We hebben verschillende teksten gelezen, en dan mochten we kiezen welke we deden. Het is fijn dat we dat konden doen, en dat er daarnaast ook ruimte is om zelf teksten te schrijven. De tekst die ik nu heb vind ik zo mooi omdat ik me er wel in kan vinden.

Een hechte groep

We zijn wel echt een groep. Je kan je wel eens aan elkaar storen, maar we hebben veel aan elkaar. We zijn ook niet meer verlegen of gegeneerd naar elkaar. Als Max en Colette ons vragen om te dansen met onze ogen dicht, dan doen we dat gewoon. In het begin was dat nog wel eng maar nu durf ik écht te spelen.

Colette Goossens en Max Colonne begeleiden Jongeren bij De Figuranten. Lees het gesprek over hun ervaringen bij De Figuranten!

Lees meer

Heb je vragen? Zin om mee te doen?